فلزات آهنی چیست؟
فلزات آهنی به فلزاتی گفته می شود که در محتوای خود آهن داشته باشند؛ این شامل آهن (چدن، آهن خام، آهن فرفورژه) و فولاد است. تفاوت بین چدن و فولاد در مقدار کربن ِآنها و انواع فلزات آهنی شامل آهن، فولاد و کاربید تنگستن است.
یک آزمایش ساده برای اینکه ببینید فلزتان آهن دارد یا نه، استفاده از آهنرباست؛ اگر فلز جذب آهنربا شود، یعنی مقداری آهن دارد و آهنی است.
فرآیندها در جوشکاری فلزات آهنی
برای جوشکاری فلزات آهنی از چندین روش جوشکاری استفاده می شود؛ شامل:
-جوشکاری گاز اکسی‌استیلن
– جوشکاری مقاومتی
– جوشکاری نقطه‌ای یا خال‌جوش
– جوشکاری قوس (قوس تنگستن/ GTA و جوشکاری میگ)
– جوشکاری القایی
جوشکاری ورق فلزی در فلزات آهنی
در زمینه جوشکاری فلزات آهنی، اصطلاح “ورق فلز” به فلزاتی با ضخامت حداکثر تا ۱.۸ اینچ (۳.۲ میلیمتر) گفته می‌شود. جوشکاری ورق فلز با ضخامت حداکثر ۱.۱۶ اینچ (۱.۶ میلیمتر) را می‌توان با برجسته کردن لبه‌ها در محل اتصال به طور رضایت‌بخشی انجام داد تا حداقل ضخامت برابر با ضخامت فلز ایجاد شود. لبه‌ها باید با برجستگی‌ها همتراز باشند و بعد از هر ۵ یا ۶ اینچ یک خال‌جوش ایجاد شود (127 تا ۱۵۲.۴میلیمتر).
برای جلوگیری از اعوجاج یا خمیدگی، باید در هر طرف مفصل گوشه یا میله‌های سنگین بعنوان بست قرار داده شود. لبه‌های برجسته شده توسط شعله جوشکاری ذوب می‌شوند. این باعث ایجاد جوش تقریباً هم‌سطح با سطح ورق فلز می‌شود. با کنترل سرعت جوشکاری و حرکت شعله، می‌توان بدون ایجاد سوختگی، جوش‌خوردگی خوبی در زیر ورق ایجاد کرد. با استفاده از یک میله پرکنندهء کم کربن و ضدزنگ با روکش مسی و با قطر ۱.۱۶ اینچ (۱.۶ میلیمتر)، می‌توان یک گوشه مربعی ساده را روی ورق فلز ایجاد کرد. روش تراز‌بندی مفصل و محکم‌کاری لبه‌ها همان روشی است که برای جوشکاری اتصالات لبه برجسته استفاده می‌شود.
در مواردی که لازم است یک لبه داخلی یا جوش گوشه‌ای ایجاد کنید، خطر سوختن از طریق ورق وجود دارد مگر اینکه برای کنترل گرمای جوشکاری مراقبت ویژه‌ای انجام شود.
جوشهای مختلف در جوشکاری ورق فلزی
با رعایت روش‌های زیر می‌توان چنین جوش هایی را در ورق فلز با ضخامت حداکثر ۱.۱۶ اینچ (۱.۶ میلیمتر) ایجاد کرد:
انتهای یک میله جوشکاری ۱.۸ اینچی ِکم کربن (۳.۲ میلیمتر) را گرم کنید تا تقریباً ۱.۲ اینچ (۱۲.۷ میلیمتر) از میله ذوب شود.
میله را طوری نگه دارید که انتهای مذاب بالای مفصلی قرار گیرد که بناست جوش داده شود.
با حرکت دادن شعله در طول انتهای مذاب میله، می‌توان این فلز را روی درز رسوب داد. مقدار مذاب فلز جوش در مقایسه با ضخامت کم ِورق فلزی، نسبتاً زیاد و گرمای آن برای پیش گرم کردن ورق فلز کافی است. با عبور سریع شعله به جلو و عقب، فلز پرکننده در طول اتصال پخش و گرمای اضافی ِتأمین شده توسط شعله، همجوشی کامل ایجاد می‌کند. از این روش جوشکاری می‌توان برای تعمیرات دشوار در بدنه اتومبیل، ظروف فلزی و موارد مشابه استفاده کرد. قبل از شروع جوشکاری باید مقدار انبساط و انقباض ورق فلز را در نظر گرفت.
برای ورق فلز به ضخامت ۱.۱۶ تا ۱.۸ اینچ (۱.۶ تا ۳.۲ میلیمتر)، یک مفصل گوشه، با فاصله تقریبی ۱.۸ اینچ (۳.۲ میلیمتر) بین لبه‌ها باید آماده شود. باید از یک میله پرکننده کم کربن ِروکش مسی و ۱.۸ اینچی (۳.۲ میلیمتر) استفاده شود. جوشکاری ورق فلز با یک میله پرکننده در اتصالات گوشه باید به روش جوشکاری فورهَند انجام شود.
*جوشکاری فورهَند، روشی است که با گرفتن ِمیله جوشکاری در مقابل مشعل انجام می‌شود. در این روش، جوشکار مشعل را تقریباً با زاویه ۳۰ درجه از سمت راست خود نگه می‌دارد تا مشعل مستقیماً بین میله و حوضچه جوشکاری قرار بگیرد.
جوشکاری فلزات آهنی: فولادی
اصطلاح “فولاد” ممکن است در مورد بسیاری از فلزات آهنی اعمال شود که از نظر خصوصیات شیمیایی و فیزیکی تفاوت زیادی با هم دارند؛ ولی به طور کلی، این فلزات به گروه‌های کربن و آلیاژهای ساده تقسیم می‌شوند.
با پیروی از روش‌های مناسب، اکثر فولادها را می‌توان با موفقیت جوش داد. با این حال، قطعات ساخته شده توسط جوشکاری عموماً کمتر از ۰.۳۰٪ کربن دارند.
گرما قدرت ترکیب کربن فولاد را افزایش می‌دهد و در تمام مراحل جوشکاری باید دقت شود تا از دریافت کربن جلوگیری شود.
